Toprak aç, toprak obur insancığım.
Milyonlarca yıldır milyarlarca insan eti yedi…
Yedi de doymadı. Bizden istedi. Bizden seni istedi.
Vermeyeceğim…vermeyeceğim…vermeyeceğim.!
*
Bu sefer yağma yok.
*
Titredi oy titredi.
Toprak sallandı, dellendi,
dellendi depremlendi…
Ama yağma yok, vermeyeceğim seni.
Hangi dağ eteğinde bitmiş ağacı haraç mezat yedirir.
Hangi dağ kökleri kayalarını delecek cesareti ve cesameti gösteren bir zeytini koruyamaz da saygınlığını yitirir.
Ve hangi toprak üzerinde yaşayan her canlıyı bir gün yemek için yaşatmaz sanırsın.
*
Bin yıl yedirmeyeceğim seni…bin yıl.
Kırış kırış olana kadar.
*
Sana bir anıt zeytin gibi kıymet vereceğim yanıbaşımda. Sana mor kayalar kadar gölge…
Ve sana sıradağlar gibi serinlik ve hayat olacağım başucunda.
*
Ölmez ağacım, sana bin yıl yaşayıp ayakta ölme onurunu yaşatacağım.
*
Zeytinin yüzü güneş gören yandadır.
Bir burgaç gibi döne döne büyür o.
Yeryüzünün en aşkla dönülmüş semahını zeytin ağacını büyürken izleyenler görür.
Gönül görür, göz görür, ömür olur, aşk olur.
Üzerinde bir heybetli dağ durur, ah!
Onu bir muhkem bir rüzgârlı dağ korur.
*
Yok öyle insancığım, yağma yok.
Emek verdim ben sana.
Emeğimi, sevdiğimi, dirliğimi yedirmem kolayına.
Karanlığın yüreği varsa, benim de var.
Toprak bedene açsa, ben sevgiye açım.
Sevgi kazanacak insancığım, emek kazanacak.
Tutku yaşatacak bizi.
Sevmek, ölümden alınan ve bir dağın şahsiyetinin haysiyetine en yakışır intikamdır…
*
Kimi yanlış bir adım atmana bile gerek yoktur,
çünkü mutsuzluğu senin için üreten çoktur!
Duyma, uyma, tasalanma.
Semahını dön. Semahını aşkla dön.
İlkyaza dön, ilkhazza dön, ilkaşka dön…
Dönmeyenler hiç yola çıkmamış şaşkınlardır.
*
Bak sana bir anıt ağaca iman eder gibi kıymet verenler var. Bir dağa hürmet eder gibi hürmet et onlara sende.
Onlar ki seni yaşatmak için dostluğu kutlu sayarlar.
Dört omzumuz var kişiceğizim.
Seninkine ben başımı koyayım…
Benimkine sen.
Ağlayalım!
İkisi boş kalsın
Çökerse alnımızı taşıyan ikisi
Diğerlerine yaslanalım…