yine yürüyüşe geçti karıncalar
hınca hınç doldurdu
– sokaklarını beynimin
ve peşinde aklımın
– başladı dolaşmaya tilkiler
birbirine girdi perdeleri bağlamanın
tam da türkü vakti
– ne yararı var ağlamanın
*
her seferinde alabanda yedi sevdalar
kopardı halatlarını çımacılar
kaç gemi gelip geçti
kaç kaptan dümen kırdı
ve kaç liman ağladı; hırsından bilmiyorum
bir yel esti ardından; koptu fırtına
kırdı kanatlarını kuşların
ama bitmedi o sevgiler
ve yenilmedi hiçbir zaman “zaman”a
sürgünde de olsa; kırımda… kıyımda da
isyanda çünkü hâlâ
– o kutsal öfkeler!
*
her okun bir yayı
her enin bir boyu
ve her huysuzun bir huyu vardır
ben de bencileyin bir huysuzum
ve bir sevda delisi
sebep sorulmaz “mecnun”lara
“kerem”lere, “ferhat”lara
sen onu “leyla”lara sor
sen onu “aslı”lara, sen onu “şirin”lere
hasılı, hâsıla bu dostum
hadi; eyletme beni
bir şarkı söyle ertelenmiş makamdan
– ötleğen (*) etme beni
*
İstanbul, 1982
(*) ötleğen: çok öten kuş
